Cry

" Sometimes when I'm alone I cry, cause I am on my own..
The tears I cry are bitter and warm..
They flow with life but take no form..
I cry because my heart is torn. I find it difficult to carry on..
If I had an ear to confiding, I would cry among my treasured friend,
but who do you know that stops that long, to help another carry on..
The world moves fast and it would rather pass by..
Then to stop and see what makes one cry, so painful and sad..
And sometimes I cry and no one cares about why.. "

~ Tupac Shakur ~

Η Μοναξιά μου

Πάντα σκέφτομαι πολύ και κολλάω σε λεπτομέρειες.. Έτσι πληγώνω τον εαυτό μου ξανά και ξανά..
Δεν ένιωσα ποτέ πραγματικά χαρούμενη,πραγματικά ευτυχισμένη.. Ποτέ δεν ένιωσα πως έχω κάποιον δίπλα μου να με βοηθήσει, να με στηρίξει.. Κάποιον που να μπορώ να πώ πως νιώθω.. Ίσως να φταίω εγώ και να διώχνω τους άλλους μακριά μου.. Ίσως να είμαι υπερβολικά ντροπαλή, υπερβολικά κλειστό άτομο.. Προσπάθησα να αλλάξω.. Μάλλον δεν τα κατάφερα.. Πίστεψα πως μπορεί να μην χρειάζομαι κανέναν κοντά μου, πως μπορώ να τα καταφέρω.. Αλλά άρχισα να νιώθω μόνη.. Πολύ μόνη.. Υπήρχαν μέρες που δεν άντεχα και ξέσπαγα σε κλάματα.. Αυτό όμως δεν βοηθούσε.. Χρειαζόμουν μόνο μια αγκαλιά.. Μόνο κάποιον που θα μου έλεγε : "ό,τι χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου.." ή κάτι τέτοιο.. Αυτό δεν το άκουσα ποτέ από κανέναν.. Συνέχισα να προσπαθώ μα δεν τα κατάφερα.. Είχα καταστρέψει τον εαυτό μου ζώντας στην μοναξιά και κλαίγοντας συνέχεια.. Ακόμα παραμένω το ίδιο άτομο.. Νομίζω πως θα καταστραφώ κι'αλλο.. Κάθε μέρα λυγίζω όλο και περισσότερο, μα στέκομαι δυνατή.. Δεν ξέρω πως, αλλά το κάνω.. Νομίζω όμως πως σύντομα θα εξαφανιστώ.. Κι'αν εξαφανιστώ, υπάρχει κάποιος που θα νοιαστεί ; Έστω και ένας ; Μάλλον όχι.. Απλά θα εξαφανιστώ.. Θα είναι σαν μην υπήρξα ποτέ.. Κάθε μέρα ξυπνάω με την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει, πως κάποιος θα βρεθεί και θα με κάνει χαρούμενη.. Ξύπναω με την ελπίδα πως η μοναξιά που νιώθω θα εξαφανιστεί.. Ακόμα όμως δεν έχει αλλάξει τίποτα.. Νιώθω πως όλα γίνονται χειρότερα.. Πρίν εννέα μήνες έμαθα πως ο πατέρας μου πάσχει από καρκίνο του πνεύμονα και πώς έχει σχεδόν μόνο έναν χρόνο ζωής.. Θα μπορούσε να μου συμβεί κάτι χειρότερο ; Ακόμα και εκείνη την στιγμή δεν υπήρξε ούτε ένα άτομο κοντά μου.. Κάθε βράδυ ξέσπαγα σε κλάματα και σκεφτόμουν πόσο άδικη είναι η ζωή απέναντι μου.. Οι μέρες περνούσαν.. Ο πατέρας μου όλο και χειροτέρευε.. Ο καρκίνος ανέβαινε στον εγκέφαλό του.. Άρχισε να ξεχνάει τα πάντα.. Κάθε μέρα ήταν άθλια βλέποντας τον πατέρα μου να πονάει και να υποφέρει.. Ήθελα να ελπίζω μέχρι και την τελευταία στιγμή πως ο πατέρας μου θα γίνει καλά.. Αδύνατον.. 5 Μαρτίου μπαίνει στο νοσοκομείο για δεύτερη φορά.. Ένιωσα πως ήταν κάτι σαν προειδοποίηση.. Και ναί.. 9 Μαρτίου πέθανε.. Λύγισα.. Έκλαψα όσο δεν έχω κλάψει ποτέ.. Ναί.. Ήμουν ακόμα μόνη.. Κανένας δεν ήταν δίπλα μου.. Την ημέρα της κηδείας στεκόμουν, τον κοιτούσα που "κοιμόταν" όπως έλεγε η μητέρα μου.. Τα δάκρυα κιλούσαν ασταμάτητα στα μάγουλα μου.. Άκουγα τους ανθρώπους γύρω μου να κλαίνε και εκείνοι.. Δεν άντεχα τον πόνο.. Προσπαθώ να συνεχίσω αλλά δεν τα καταφέρνω.. Νιώθω ακόμα τόσο μόνη.. Νιώθω πως η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα.. Πρέπει όμως να συνεχίσω.. Κι'αν ο πατέρας μου εκεί ψηλά που είναι με βλέπει θα προσπαθήσω να τον κάνω χαρούμενο.. Γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω κάτι για εκείνον..